Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chorzowie

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka akcyjna w W. pozwem wniesionym do tut. Sądu w dniu 7 sierpnia 2020 roku zażądała zapłaty od pozwanej M. M. kwoty 2.942,17 zł, w tym kwoty: 2.740,60 zł tytułem niespłaconej należności z umowy pożyczki z maksymalnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie na podstawie art. 481§ 2 ¹ k.c. od dnia 31 lipca 2020 roku do dnia zapłaty oraz 201,57 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie w spłacie rat umowy (...) - wysokość stopy procentowej równa maksymalnym odsetkom za opóźnienie określonym w art. 481§ 2 ¹ k.c. za okres od dnia 1 sierpnia 2018 roku do dnia 30 lipca 2020 roku oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 3-5 akt sprawy).

Uzasadniając żądanie pozwu powódka wskazała, że dnia 30 lipca 2018 roku strony zawarły umowę pożyczki nr (...). Podała, że na łączne zobowiązanie do spłaty składa się kwota pożyczki netto 5.156 zł, w tym kwota 156 zł przekazana zgodnie z dyspozycją klienta wskazaną w umowie pożyczki na opłacenie składki za przystąpienie do grupowego ubezpieczenia bezpośrednio na rachunek bankowy agenta ubezpieczeniowego, opłata przygotowawcza 40 zł, prowizja za udzielenie pożyczki 1.920,96 zł, wynagrodzenie z tytułu świadczeń w ramach Elastycznego Planu Spłat 823,28 zł, odsetki umowne: 400,36 zł (oprocentowanie 10,00% per anno). Dalej wskazała, że łączne zobowiązanie do spłaty wynikające z umowy pożyczki oraz wszystkich wybranych przez klientkę dodatkowych świadczeń wynosiło 8.340,60 zł. Powódka wskazała też, że w związku z nieterminową spłatą rat pożyczki, zgodnie z postanowieniami umowy naliczyła odsetki od przeterminowanego zadłużenia za okres od dnia 1 sierpnia 2018 roku do dnia 30 lipca 2020 roku. Kwota naliczonych odsetek za opóźnienie łącznie wynosi 301,57 zł. Z tytułu niniejszej umowy pozwana dokonała wpłat w łącznej wysokości 5.700 zł, z czego: 5.299,64 zł stanowi spłacany kapitał (kwota pożyczki netto, prowizja za udzielenie pożyczki, opłata przygotowawcza oraz wynagrodzenie z tytułu świadczeń w ramach Elastycznego Planu Spłat), 400,36 zł stanowi opłacone odsetki umowne, 100 zł stanowią spłacone odsetki za opóźnienie w spłatach rat. Według stanu na dzień wniesienia pozwu, po uwzględnieniu wszystkich dokonanych przez pozwaną wpłat, do uregulowania całości zobowiązania wynikającego z powyższej umowy pozostaje łącznie kwota 2.942,17zł, na którą składają się kwoty: 2.740,60 zł tytułem kapitału oraz 201,57 zł tytułem odsetek za opóźnienie w spłatach rat. Dalej powódka wyjaśniła, że pismem z dnia 10 kwietnia 2020 roku wezwała pozwaną do dobrowolnej zapłaty należności dochodzonej pozwem oraz, że wobec nie wywiązania się przez pozwaną z zobowiązania określonego umową pożyczki przysługuje jej uprawnienie do dochodzenia należności wynikającej z umowy.

W odpowiedzi na pozew z dnia 19 października 2020 roku (k. 39 i 44 akt sprawy) pozwana M. M. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Pozwana zgłosiła zarzut braku legitymacji procesowej powódki oraz nieistnienia wierzytelności dochodzonej powództwem w niniejszej sprawie. Z ostrożności procesowej pozwana podniosła również zarzut przedawnienia wierzytelności dochodzonej w sprawie.

W piśmie procesowym z dnia 3 grudnia 2020 roku (k. 53-54 akt sprawy) powódka podtrzymała powództwo w całości i podała, że - zgodnie z regułami dowodzenia - udowodniła, przedstawiając Sądowi oryginał umowy pożyczki nr (...) wraz z oryginałem wniosku o pożyczkę, na których widnieją podpisy pozwanej, iż skutecznie zawarła z pozwaną przedmiotową umowę. Wskazała, że na mocy przedmiotowej umowy pozwanej została wypłacona w gotówce kwota 5.000 zł, której odbiór pozwana potwierdziła własnoręcznym podpisem. Jednocześnie wyjaśniła, że pozostała kwota pożyczki w wysokości 156 zł została, zgodnie z dyspozycją samej pozwanej, przelana na rachunek bankowy (...) Spółki akcyjnej. Pozwana skonstatowała, że poprzez przedstawienie umowy łączącej strony udowodniła fakt istnienia zobowiązania co do zasady, jak i wysokość, a nadto co do reguł spłat poszczególnych rat umowy kredytu, sposobu obliczania wysokości odsetek umownych należnych powódce z tytułu umowy pożyczki. Powódka odniosła się także do zarzutu przedawnienia roszczenia i podała, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje przepis art. 118 k.c., co oznacza, że termin przedawnienia dla tego roszczenia wynosi 3 lata, a zgodnie z art. 120 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Wyjaśniła, że termin spłaty pożyczki, jaką pozwana u niej zaciągnęła został ustalony w treści samej umowy i wynosił 12 miesięcy od daty jej zawarcia czyli do dnia 1 sierpnia 2019 roku. Tym samym roszczenie stało się wymagalne z dniem 2 sierpnia 2019 roku i od tego dnia rozpoczął się bieg 3-letniego okresu przedawnienia, który został przerwany poprzez wniesienie pozwu w dniu 30 lipca 2020 roku.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie kształtował się następująco.

Pozwana M. M. w dniu 30 lipca 2018 roku zwróciła się do powódki z wnioskiem o udzielenie pożyczki w kwocie 5.156 zł.

Tego samego dnia powódka (...) Spółka akcyjna w W. i pozwana M. M. zawarły umowę pożyczki pieniężnej – numer (...). Na podstawie rzeczonej umowy powódka udzieliła pozwanej pożyczki w wysokości 7.940,24 zł (określoną jako „kwota brutto pożyczki”), obejmującej sumę środków pieniężnych udostępnionych klientowi – w wysokości 5.156 zł (określoną jako „całkowita kwota pożyczki”) oraz część pożyczki, która została udostępniona pozwanej na pokrycie należnych od niej w chwili zawarcia umowy: opłaty przygotowawczej w kwocie 40 zł, prowizji w kwocie 1920,96 zł, opłaty za tzw. Elastyczny Plan Spłaty w wysokości 823,28 zł poprzez jej potrącenie z kwoty brutto pożyczki. Kwota 5.000 zł została pozwanej wypłacona tego samego dnia, zaś kwotę 156 zł przelano – zgodnie z dyspozycją pozwanej – na konto (...) Spółki akcyjnej w W.. Pozwana zobowiązała się do zwrotu kwoty brutto pożyczki wraz z należnym oprocentowaniem w wysokości 400,36 zł (roczną stopę oprocentowania ustalono na 10 %). Całkowity koszt pożyczki wyniósł zatem 3.184,60 zł. Umowa zawarta została na okres 12 miesięcy od dnia zawarcia umowy.

(dowód: umowa pożyczki nr (...) z dnia 30.07.2018r., k. 17-19v akt sprawy; wniosek o udzielenie pożyczki, k. 20-21v akt sprawy)

Pozwana z tytułu ww. umowy pożyczki dokonała na rzecz powódki wpłat w łącznej wysokości 5.700 zł, to jest:

- 700,00 zł w dniu 4 września 2018 roku;

- 700,00 zł w dniu 11 października 2018 roku;

- 700,00 zł w dniu 16 listopada 2018 roku;

- 700,00 zł w dniu 17 grudnia 2018 roku;

- 700,00 zł w dniu 21 stycznia 2019 roku;

- 700,00 zł w dniu 25 lutego 2019 roku;

- 700,00 zł w dniu 3 kwietnia 2019 roku;

- 700,00 zł w dniu 24 kwietnia 2019 roku;

- 100,00 zł w dniu 24 stycznia 2020 roku.

(dowód: historia spłat, k. 8-10 akt sprawy).

Pismem z dnia 10 kwietnia 2020 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 2.845,88 zł z tytułu umowy pożyczki numer (...) w terminie do dnia 2 kwietnia 2020 roku pod rygorem wszczęcia postępowania sądowego. (dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z 10 kwietnia 2020 roku wraz z wydrukiem śledzenia przesyłki, k. 22-23 akt sprawy)

Zgodnie z pismem z dnia 30 lipca 2020 roku wystawionym przez Dyrektora Departamentu Windykacji (...) S.A. łączne zadłużenie pozwanej z tytułu umowy pożyczki numer (...) na dzień sporządzenia pisma wynosiło 2.942,17zł. (dowód: informacja o stanie zadłużenia z 30 lipca 2020r., k. 6 akt sprawy)

Powyższe ustalenia poczyniono na podstawie powołanych dowodów, w tym m.in. na podstawie oryginałów i kopii dokumentów, których autentyczności i treści żadna ze stron nie kwestionowała, a które są środkiem dowodowym, których sposób przeprowadzenia, ze względu na cechy zbliżające je do dokumentu, wymaga odpowiedniego zastosowania, na podstawie art. 309 k.p.c., przepisów o dowodzie z dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

powództwo w całości nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd pochylił się nad podniesionym w odpowiedzi na pozew zarzutem braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powodowej. Pozwana podnosiła bowiem, że takowy brak występuje i w związku z tym powódka nie może dochodzić od niej określonej pozwem kwoty.

Zauważyć należy, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepisowi temu odpowiada treść art. 232 k.p.c., według którego strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, iż w niniejszej sprawie na powódce spoczywał ciężar udowodnienia istnienia po jej stronie zasadności dochodzonego roszczenia, w tym przedstawienia dowodu na potwierdzenie istnienia (z racji sformułowanego zarzutu) legitymacji czynnej i obligował ją do wykazania okoliczności, że jest ona osobą uprawnioną do dochodzenia roszczenia odszkodowawczego w niniejszej sprawie.

Podkreślić należy, że posiadanie przez strony legitymacji czynnej i biernej w procesie jest przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo. Stąd też, zarzut pozwanej w przedmiocie braku legitymacji czynnej po stronie powódki należało rozstrzygnąć na wstępie.

Legitymacja procesowa to uprawnienie do poszukiwania ochrony prawnej w konkretnej sprawie. Legitymacja czynna zawsze ściśle jest związana ze strona powodową i oznacza jej uprawnienie do wszczęcia i prowadzenia procesu. Legitymację bierną należy wiązać z osobą pozwanego w procesie. Legitymacja procesowa to zatem uprawnienie konkretnego podmiotu (legitymacja czynna) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu oznaczonemu podmiotowi (legitymacja bierna) wypływająca z prawa materialnego.

Sąd dokonuje oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania co do istoty sprawy (art. 316 § 1 k.p.c.), a stwierdziwszy brak legitymacji procesowej (zarówno czynnej, jak i biernej), zamyka rozprawę i wydaje wyrok oddalający powództwo.

W ocenie Sądu, powódka w wystarczający sposób wykazała swoją legitymację procesową czynną do wystąpienia z roszczeniem przeciwko pozwanej. Po pierwsze, w pozwie wyraźnie zaznaczono, iż powódka dochodzi od pozwanej zapłaty kwoty 2.942,17 zł z tytułu łączącej ją z pozwaną umowy pożyczki nr (...). Przedmiotowa umowa została włączona w poczet materiału dowodowego w niniejszej sprawie, a z jej treści bezpośrednio wynika, że stronami stosunku prawnego są strony postępowania. Jednocześnie brak było podstaw, aby uznać, że roszczenie powódki przeszło na rzecz jakiegokolwiek innego podmiotu, zarzutu takiego nie formułowała również pozwana, która poprzestała na samym tylko stwierdzeniu, że powódka nie posiada legitymacji procesowej.

Wobec stwierdzenia, iż powódka w istocie jest uprawniona do występowania w niniejszym postępowaniu przeciwko pozwanej Sąd w następnej kolejności odniósł się do zarzutu przedawnienia roszczenia zgłoszonego przez pozwaną w odpowiedzi na pozew.

Zgodnie z art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (§ 2 zd. 1). W myśl dodanego § 2 ¹ do art. 117 k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Powyższy przepis został wprowadzony ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018r., poz. 1104) i zaczął obowiązywać od dnia 9 lipca 2018 roku. Powołany przepis nakłada na Sąd obowiązek badania z urzędu upływu terminu przedawnienia roszczenia dochodzonego przeciwko konsumentowi.

Stosownie do znowelizowanego art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.).

Po myśli art. 117 ¹ k.c. w wyjątkowych przypadkach sąd może, po rozważeniu interesów stron, nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeżeli wymagają tego względy słuszności. Korzystając z powyższego uprawnienia, sąd powinien rozważyć w szczególności: długość terminu przedawnienia, długość okresu od upływu terminu przedawnienia do chwili dochodzenia roszczenia, charakter okoliczności, które spowodowały niedochodzenie roszczenia przez uprawnionego, w tym wpływ zachowania zobowiązanego na opóźnienie uprawnionego w dochodzeniu roszczenia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że zgodnie z umową pozwana zobowiązana była do zwrotu pożyczki w 12 miesięcznych ratach, płatnych w kolejnych okresach miesięcznych od dnia zawarcia umowy. Termin spłaty pierwszej raty przypadał na dzień 1 września 2018 roku, zaś ostatniej raty pożyczki na dzień 1 sierpnia 2019 roku, a termin wymagalności przedmiotowego roszczenia przypadał na dzień 2 sierpnia 2019 roku. Pozew w niniejszej sprawie został zaś wniesiony 7 sierpnia 2020 roku. W sprawie miał zastosowanie trzyletni termin przedawnienia roszczenia. Do zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona dochodząca roszczenia, które wiąże się z tą działalnością (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2008 roku, III CSK 302/07). Stwierdzić zatem należy, że 3-letni termin przedawnienia upłynął jeszcze przed wytoczeniem powództwa w sprawie, a Sąd był zobligowany do uwzględnienia powyższego z urzędu. Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, że dochodzone przeciwko pozwanej roszczenie nie uległo przedawnieniu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje, że powód jest przedsiębiorcą zajmującym się prowadzeniem działalności gospodarczej m.in. w zakresie udzielania pożyczek, a pozwana, jako osoba fizyczna, jest konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ k.c.

Przechodząc do oceny zasadności żądania pozwu, Sąd miał więc na względzie wskazania wynikające z konsekwentnego stanowiska prezentowanego przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dawniej – Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości; w dalszej części uzasadnienia jako: (...)/ETS), który w sprawach z udziałem konsumenta nakłada na sądy krajowe obowiązek działania z urzędu w odniesieniu do stosowania przepisów krajowych o ochronie konsumentów transponujących do wewnętrznego porządku prawnego państwa członkowskiego dyrektywy unijne, w tym w szczególności – dyrektywę Rady 93/13/EWG z dnia 15 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. Urz. WE 1993 L 95/29). Zasada ta wyrażana była niejednokrotnie w rozstrzygnięciach tego Sądu zapadających w jednostkowych sprawach rozpoznawanych przez (...) (por. w tym zakresie wyrok ETS z dnia 27 czerwca 2000 r. w połączonych sprawach C-240/98 do (...) SA v R. M. Q. i inni). Podobne stanowisko wyrażone zostało w wyroku ETS z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie C-618/10 B. E. de (...) SA v C. , w którym wyraźnie wskazano, że sąd krajowy zobowiązany jest do zbadania z urzędu nieuczciwego charakteru postanowień umowy konsumenckiej, jeżeli dysponuje on niezbędnymi okolicznościami prawnymi i faktycznymi.

W kolejno wydawanych wyrokach Trybunał stawał na stanowisku, że ustanowiony prawem unijnym system ochrony konsumenta opiera się na założeniu, że jest on stroną słabszą niż przedsiębiorca zarówno pod względem możliwości negocjacyjnych, jak też ze względu na stopień poinformowania, w związku z czym zmuszony jest godzić się na postanowienia umowne sformułowane przez przedsiębiorcę nie mając wpływu na ich treść (por. cytowany już wyżej wyrok ETS dnia 27 czerwca 2000 r. w połączonych sprawach C-240/98 do C-244/98 (...) SA v R. M. Q. i inni; a także wyrok ETS z dnia 6 października 2009 r. w sprawie C-40/08 A. T. ). W celu zapewnienia zamierzonego przez dyrektywę poziomu ochrony konsumentów Trybunał niejednokrotnie podkreślał, że omawiana nierówność pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą może zostać usunięta jedynie poprzez czynną interwencję podmiotu niebędącego stroną umowy. Wobec tego – w ramach wykonywania ciążących na nim na mocy przepisów dyrektywy zadań – sąd krajowy powinien zbadać, czy postanowienie umowy będącej przedmiotem sporu przed tym sądem należy do zakresu zastosowania wskazanej dyrektywy. Jeżeli tak się okaże, sąd ten zobowiązany jest dokonać oceny tego postanowienia, biorąc pod uwagę wymogi ochrony konsumenta określone w tej dyrektywie, działając – w razie potrzeby – także z urzędu. (wyrok ETS z dnia 26 października 2006 r. w sprawie C-168/05 M. C. ; por. także cytowane wyżej wyroki).

Zważyć przy tym należy, że także ustawodawca krajowy, dokonując transpozycji dyrektyw unijnych do polskiego porządku prawnego, przewidział regulacje, które – co najmniej w sposób pośredni – nakładają na sądy obowiązek badania z urzędu charakteru klauzul umownych zawartych w umowach zawieranych z konsumentami. Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa z kolei na tym, kto się na to powołuje (art. 385 ¹ § 4 k.c.). Pod pojęciem „rażącego naruszenia interesów konsumenta” rozumieć należy sytuację dopuszczającą nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym prowadzącą do znacznego odchylenia przyjętego uregulowania od zasad uczciwego wyważania praw i obowiązków stron stosunku prawnego (tak np. E. Łętowska, Ochrona niektórych praw konsumentów. Komentarz. Warszawa 2001, s. 99). Natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez przedsiębiorcę takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są te działania, które zmierzają do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania, wykorzystania niewiedzy lub naiwności konsumenta, czyli takie działania, które potocznie określone są jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów (tak W. Popiołek [w:] Kodeks cywilny Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 385 ¹ k.c., red. K. Pietrzykowski, Legalis/el 2015) . Skoro natomiast – jak była już wyżej mowa – przy wydawaniu wyroku zaocznego Sąd stosuje przepisy prawa materialnego ex officio, zobligowany jest też ocenić charakter klauzul umownych zawartych w umowie z konsumentem, wyłączając z treści stosunku prawnego te postanowienia, które zostaną uznane za abuzywne.

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych, należało stwierdzić, że powódka w przypadku omawianej umowy pożyczki wykazała zasadność swojego roszczenia w zakresie pozostałego do spłaty kapitału, oprocentowania pożyczki oraz w zakresie kwoty udostępnianej klientowi poprzez przelew na inne rachunki wskazane w dyspozycji klienta złożonej we wniosku o pożyczkę tj., z tytułu przystąpienia do ubezpieczenia. Do zaakceptowania w ocenie Sądu jest również stosunkowo niewielka kwota 40,00 zł pobierana z tytułu opłaty przygotowawczej.

Jednocześnie, zdaniem Sądu nie zasługiwało na uwzględnienie powództwo w odniesieniu do żądania zwrotu prowizji za udzielenie pożyczki, jak również opłaty za tzw. (...). Powołane postanowienia umowne, przewidujące pobranie od pożyczkobiorcy kwot wynikających z powyższych tytułów uznane zostały przez Sąd w całości za niedozwolone klauzule umowne w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c., które – nie wiążąc konsumenta – nie mogły stanowić podstawy do zasądzenia dochodzonych w tym zakresie kwot pieniężnych. Zdaniem Sądu, naliczone z tych tytułów opłaty w całości odrywały się od faktycznych wydatków, jakie pożyczkodawca ponosić miał w związku z wykonaniem wskazanych wyżej czynności. Także same umowy pożyczki nie zawierały zresztą postanowień, które w wystarczający sposób wyjaśniałyby mechanizm naliczania opłat za tzw. Elastyczny Plan Spłat. Powódka nie wyjaśniła też tytułem czego pobierana jest prowizja za udzielenie pożyczki w wysokości aż 1.920,96 zł.

Ukształtowanie stosunku prawnego w taki sposób uznać należało za rażąco naruszające interesy konsumenta, stanowiące przy tym działanie sprzeczne z dobrymi obyczajami, a prowadzące do nadmiernego obciążenia pożyczkobiorcy kosztami, które de facto stanowiły ukryte, dodatkowe wynagrodzenie pożyczkodawcy (por. w tym zakresie uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2012 roku, VI ACa 1188/11, LEX nr 1293070, w którym wyraźnie wyartykułowano, że nieuwzględnienie wcześniejszej spłaty w opłacie za obsługę w domu oznacza, że świadczenia stron nie są ekwiwalentne a postanowienia przewidujące takie rozwiązania za obsługę pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami i naruszają interes konsumenta).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, Sąd zsumował należność wynikającą z kapitału pożyczki, opłaty za ubezpieczenie, opłatę przygotowawczą, jak również odsetki kapitałowe i otrzymaną kwotę (5.596,36 zł) podzielił przez liczbę miesięcy (rat) wynikającą z treści umowy pożyczki (12). W ten sposób Sąd ustalił, iż jedna rata pożyczki, po wyeliminowaniu abuzywnych postanowień umownych, wynieść powinna 466,40 zł. Mając powyższe na względzie, jak również biorąc pod uwagę, że powódka dokonała na poczet zaciągniętej przez siebie pożyczki wpłat na łączną kwotę 5.700 zł Sąd doszedł do przekonania, że kwota ta pokrywa w całości zobowiązanie należne powódce.

Nadto, w odniesieniu do żądania zasądzenia odsetek za opóźnienie w kwocie 201,57 zł zważyć należało, iż również ono było niezasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie. Powódka opierała swoje żądanie na postanowieniu umownym, zgodnie z którym mogła naliczać odsetki od przeterminowanego zadłużenia obliczone po myśli art. 481 § 21k.c. (odsetki maksymalne).

Wierzyciel w każdym przypadku opóźnienia zwykłego czy też kwalifikowanego (zwłoki) może żądać od dłużnika zapłaty świadczenia ubocznego w postaci odsetek. Obowiązek zapłaty odsetek powstaje w chwili opóźnienia, bez względu na przyczynę opóźnienia i chociażby wierzyciel nie poniósł żadnej szkody. Dlatego też dochodząc odsetek na podstawie art. 481, nie musi on wykazywać swej szkody. Odsetki należą się wierzycielowi za cały czas opóźnienia, począwszy od dnia wymagalności świadczenia. Opóźnienie powstaje jednak wyłącznie wtedy, kiedy dłużnik nie spełnił terminowo świadczenia pieniężnego. Przesłanką żądania odsetek jest zatem okoliczność naruszenia przez zobowiązanego treści stosunku obligacyjnego przez uchybienie terminowi świadczenia.

Sąd przeanalizował daty dokonywanych przez pozwaną wpłat poszczególnych rat i przy uwzględnieniu ich prawidłowej wysokości, o czym była mowa powyżej, po dokładnym ich przeliczeniu, doszedł do przekonania, że pozwana M. M. nie pozostawała w opóźnieniu, skutkującym powstaniem zadłużenia z tego tytułu - w związku z czym żądanie świadczenia w postaci odsetek za opóźnienie było nieuprawnione.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

asesor sądowy Sylwia Dudek

Z/:

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień;

2.  wniosek o uzasadnienie wyroku zgłoszony przez pełnomocnika powódki w terminie;

3.  opłata sądowa za uzasadnienie w kwocie 100zł – uiszczona;

4.  odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku zaocznego doręczyć pełnomocnikowi powódki;

5.  kal. 21 dni albo z wpływem.

C., dnia 08.02.2021roku

asesor sądowy Sylwia Dudek