Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chorzowie

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Ł. S. był prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 7 sierpnia 2017 roku, sygn. akt VI K 267/17 za przestępstwo z art. 178a § 1 kk, tj. prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, popełniony w dniu 3 maja 2017 roku. Wyrokiem tym orzeczono wobec Ł. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 (trzech) lat. Wyrok stał się prawomocny w dniu 15 sierpnia 2017 roku.

W dniu 17 września 2018 roku w C. na drodze publicznej na wysokości zjazdu z drogi wojewódzkiej (...) w ruchu lądowym, Ł. S. prowadził samochód osobowy marki (...) o nr rej. (...). Około godziny 15:40 został zatrzymany do kontroli drogowej przez pełniących tego dnia służbę funkcjonariuszy Policji tj. st. post. P. J. oraz sierż. szt. K. M.. Dane kierującego potwierdził pasażer A. D.. W toku kontroli poddano kierującego badaniu urządzeniem A. A., podczas którego stwierdzono, że Ł. S. jest trzeźwy. Funkcjonariusze Policji dokonali sprawdzenia kierującego w systemach informatycznych ustalając, że wobec Ł. S. orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów, w związku z czym poinformowano go o popełnionym przestępstwie z art. 244 k.k.

Po zakończeniu czynności kontrolnych funkcjonariusze poinformowali Ł. S. o jego prawach i obowiązkach wynikających z popełnionego przez niego występku oraz wezwali do stawiennictwa na Komisariat Policji celem przesłuchania , które to wezwania podpisał

Oskarżony posiada wykształcenie gimnazjalne, zawód wyuczony brukarz, pracuje uzyskując dochód w wysokości około 2000 złotych, posiada na utrzymaniu syna w wieku 13 lat, jest rozwiedziony, uprzednio wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, mieniu i wolności, a także bezpieczeństwu w ruchu lądowym. Nadto oskarżony był wielokrotnie karany za wykroczenia w ruchu drogowym, w tym za prowadzenie pojazdów bez uprawnień.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie protokołów badania stanu trzeźwości (k.2), sprawdzenia w systemie (k. 8-10), informacji SR Radomsko (k.11) , zeznania świadka P. J. (k.14-15, 68) , częściowo wyjaśnień oskarżonego(k.35-36), karty karnej (k.26-28), odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Bytomiu sygn.akt VI K 267/17 (k.12), pokwitowania (k.27-28), akt SR Radomsko sygn. VI K 267/17 w ujawnionym zakresie

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i uprzednio pouczony o uprawnieniach, skorzystał z prawa do odmowy złożenia wyjaśnień, natomiast w postępowaniu sądowym, nie stawił się, działając jednocześnie przez swojego obrońcę z wyboru.

Z uwagi na fakt, iż oskarżony w toku postępowania skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy złożenia wyjaśnień, Sąd orzekł na podstawie zgromadzonego w sprawie pozostałego materiału dowodowego. Mimo braku złożenia wyjaśnień przez oskarżonego, Sąd ma na uwadze, iż zgodnie z dyspozycją art. 74 § 1 k.p.k oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść. W orzecznictwie zasadnie się przyjmuje, że niedopuszczalne jest uznanie za okoliczność obciążającą faktu, że w toku postępowania karnego oskarżony nie zdobył się na żadną krytyczną autorefleksję. Prawo oskarżonego do milczenia oznacza, że z samego faktu milczenia nic ujemnego dla oskarżonego w procesie nie może wynikać.

Sąd natomiast w kontekście pozostałych niżej wskazanych dowodów uznał stanowisko procesowe oskarżonego za niewiarygodne i stanowiące li tylko jego linię obrony.

Sąd nie znalazł powodu by odmówić wiarygodności zeznaniom świadka P. J.. Świadek w sposób spójny, logiczny i konsekwentny przedstawia zaistniałe zdarzenie. Ponadto świadek nie jest związany z oskarżonym stosunkiem pokrewieństwa oraz nie łączy ich żadna inna relacja, a ponadto nie jest zainteresowany osobiście samym rozstrzygnięciem, a zatem jego zeznania cechują się bezstronnością oraz obiektywnością.

Sąd oparł się także na zgromadzonych w postępowaniu dokumentach, w szczególności odpisach z akt sprawy prowadzonej w Sądzie Rejonowym w Radomsku oraz aktach tejże sprawy w ujawnionym zakresie, albowiem treść tych dokumentów nie budziła wątpliwości co do wiarygodności i sporządzenia ich zgodnego z prawem. Podobnie z tychże samych względów Sąd oparł się na dowodach z wyżej wskazanych dokumentów.

Oceniając w wyżej opisany sposób zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 244 k.k. Przepis ten penalizuje zachowania niestosowania się do orzeczonego przez sąd zakazu, obowiązku lub nakazu.

W niniejszej sprawie wobec oskarżonego prawomocnym wyrokiem sądu orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat, a nie budzi wątpliwości że samochód osobowy należy do kategorii pojazdów mechanicznych, z kolei droga wojewódzka (...) należy do szeroko rozumianej strefy ruchu lądowego ( choć wystarczającym jest określenie ruchu lądowego). W związku z powyższym, niezaprzeczalnym jest, jakoby oskarżony swoim postępowaniem nie zastosował się do orzeczonego w wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku, sygn.akt VI K 267/17 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w sferze ruchu lądowego.

W związku z powyższym, zgodnie z aktami sprawy, wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku uprawomocnił się 15 sierpnia 2017 roku, oskarżony nie odbywał w tym czasie kary pozbawienia wolności, orzeczony środek karny obowiązywał w okresie od 15 sierpnia 2017 roku do 15 sierpnia2020 roku, a zatem zasadnym byłoby uznanie, ze oskarżony swoim zachowaniem z dnia 17 września 2018 roku zrealizował znamiona art. 244 k.k.

Zwrócić uwagę należy na fakt , że co prawda oskarżony nie był na rozprawie , na której zapadł wyrok o czyn z art. 178a §1 k.k., jednak od daty popełnienia przestępstwa, a co najmniej od daty wszczęcia przeciwko niemu postępowania o ten czyn, do którego przyznał się , a następnie skierowania aktu oskarżenia do sądu, oskarżony wiedząc o toczącym się postępowaniu karnym oraz o przedmiocie tego postępowania winien przewidywać, że zapadnie wobec niego wyrok, mocą którego zostanie orzeczony wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Jest to wiedza powszechna. Tego rodzaju bowiem orzeczenie jest w przypadku skazania za czyn z art. 178a§1 k.k. obligatoryjne, a minimalnym czas takiego zakazu to 3 lata. Fakt, ze oskarżony nie podejmuje wezwań i zawiadomień nie oznacza, że wywodzić z tego faktu pozytywne dla siebie skutki. Oskarżony bowiem wiedząc o toczącym się wobec niego postępowaniu o czyn z art. 178a§1 k.k. i mimo to nadal kierując pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym , co najmniej przewidywał i godził się na popełnienie czynu z art. 244 k.k. Wiedział o postępowaniu o czyn z art. 178a k.k. , wiedział o możliwych konsekwencjach tego czynu, co nie przełożyło się w żadnym zakresie na zmianę jego zachowania. Podkreślenia wymaga fakt, że oskarżony nie posiada dokumentu prawa jazdy i wielokrotnie uprzednio karany był za prowadzenie pojazdów bez uprawnień.

Również tożsamość oskarżonego nie budziła wątpliwości. Oskarżony podał swoje dane, które potwierdził pasażer pojazdu, a nadto funkcjonariusze dokonali sprawdzenia oskarżonego w rejestrach informatycznych. Oskarżony także w dacie kontroli odebrał wezwanie do stawiennictwa na przesłuchanie.

Sąd uznając oskarżonego winnym przypisanego mu czynu, wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzona kara mieści się w ustawowych granicach przepisanych za to przestępstwo i uwzględnia wszelkie okoliczności sprawy. Sąd rozpatrując merytorycznie niniejszą sprawą dopatrzył się głównie okoliczności obciążających – oskarżony jest osobą karaną za czyny godzące w różne dobra prawne. Jest sprawcą niepoprawnym. Naruszył zakaz bez uzasadnionej przyczyny, a uprzednio wielokrotnie wykraczał przeciwko zasadom bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w tym kierując pojazdem bez uprawnień, a nakładane na niego mandaty nie przełożyły się w żaden sposób na podejście do tej kwestii. Z okoliczności łagodzących sąd uwzględnił jedynie fakt, że oskarżony działał w zamiarze ewentualnym.

W takiej sytuacji w ocenie Sądu wymierzona kara winna realizować na obecnym etapie wobec oskarżonego już cel represyjny jako element wychowawczy. Inne bowiem kary dla oskarżonego nie będą wystarczająco dolegliwe i nie skłonią go do refleksji nad swoim zachowaniem. Sąd przy wymiarze kary miał na względzie sytuację osobistą oskarżonego, stąd wymiar kary nie jest wysoki, jednak w ocenie Sądu musiał on być adekwatny do wagi naruszonych obowiązków, rodzaju naruszonego dobra, a także biorąc pod uwagę stopień społecznej szkodliwości, który Sąd ocenił jako znaczny. Przedmiotem ochrony przepisu art. 244 k.k. jest bowiem wymiar sprawiedliwości, a zarówno karta karna , jak i wykaz popełnianych wykroczeń wskazują, że oskarżony ma swobodne i lekceważące podejście do porządku prawnego.

W uznaniu Sądu, każde przestępstwo przeciwko wymiarowi sprawiedliwości godzi m.in. w jego powagę, społeczny odbiór oraz zaufanie ze strony społeczeństwa co do realizacji wydawanych orzeczeń. Sąd uznał więc, że tylko taki wymiar kary i tylko taki rodzaj kary wywrze wpływ na zmianę zachowania oskarżonego. Tylko taka kara będzie też karą sprawiedliwą, nie nadmiernie surową, lecz uwzględniającą historię oskarżonego jako sprawcy przestępstw, jak i wykroczeń drogowych wskazującą na jego lekceważące podejście do decyzji organów państwowych, jak i przepisów ruchu drogowego.

Zwrócić uwagę należy, że orzeczona kara nie jest karą surową, jest wymierzona w dolnych granicach zagrożenia ustawowego. Sąd bowiem uwzględnił fakt, że oskarżony dotychczas nie był karany za przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, stąd dolna granica wymiaru kary, natomiast rodzaj kary wynika zarówno z przepisów ustawy przewidującej tylko takie zagrożenie, jak i uprzedniej karalności oskarżonego , która przemawia przeciwko skorzystaniu z instytucji z art. 37a k.k.

Zgodnie z przepisem art. 42 § 1a pkt 2, Sąd obligatoryjnie orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, w sprawie skazania za przestępstwo określone w art. 244, jeżeli czyn sprawcy polegał na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Sąd orzekł ten zakaz w wymiarze 3 lat mając na uwadze fakt, że oskarżony nie posiadał prawa jazdy, popełniając liczne wykroczenia drogowego wykazał się lekceważeniem do przepisów ruchu drogowego. Wymiar orzeczonego zakazu ma wzmocnić dolegliwość skazania wobec oskarżonego , niższy bowiem wymiar byłyby dla niego nieodczuwalny z uwagi na bieg zakazu orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku , z którym biegłby jednocześnie.

Sąd obciążył oskarżonego kosztami procesu w wysokości łącznej 190 złotych, uznając, że jest to kwota, którą jest on w stanie uiścić, gdyż oskarżony osiąga pracuje i uzyskuje miesięczny dochód, ponadto potwierdza to m.in przez zapewnienie sobie obrońcy z wyboru. Sąd obciążając oskarżonego kosztami procesu, uznał zatem, że powinien ponieść on skutki swojego nagannego zachowania.

W ostatnim słowie wskazać należy, że Sąd prowadził rozprawę pod nieobecność oskarżonego, gdyż ten prawidłowo, osobiście o jej terminie zawiadomiony, nie wniósł o doprowadzenie, a o kolejnych terminach rozpraw zgodnie z treścią art. 402 k.p.k. nie był zawiadamiany.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć obrońcy